«Мұхамади» мешітінің сырт көзге ұсақ-түйек көрінетін шаруаларымен айналысып, су жүйесін жөндеу жайлы шытырман ойлармен жүрген кезім еді, аялдамаға барар жолда мешітімізге жиі келетін Зейнеп апамыз ұшыраса кетті.
-Ибрагим  балам,-деді асықпай жүріп келе жатып,-бұл өмірде менің көрмегенім жоқ, соғыста ерім қазаға ұшырады. Көңілге медет тұтқан үш-төрт баланы жұлқынып жүріп өсіріп, жалғыз өзім қатарға қостым. Өгізбен жер жыртқан, қара суды қысты күні етікпен күн кешкен қиыншылықтардың бір күні кейінгі ұрпақтың алдына келмесін. Сонда маған тіреніш, сүйеніш болған кім дейсің ғой? Бір Аллаһ!..
Жолымыз айырыласарда: «Жолың болсын балам»,-деді ол. Соңынан бір сәт бұл шағын әңгімесін маған неге айтты деп ойланып қалдым. Сөйтсем, қабағымдағы аз кірбіңді аңғарып қалған екен.
Қайран аналар-ай! Қалқандап жүре беріңдерші!

Ибрагим қажы Қарнақбайұлы