Сайранханның еске алуын оқып, өз әкемнің о дүниеге аттанар сәтін ойыма алып, ұзақ қамыққаным есіме оралды. Ауылда жұмыс болмай, осы Өскеменге келіп, іздеген жұмысымды жаңа тауып арпалысып жүргенімде, енді орналасам ба дегенде  үйден суық хабар жетті. Науқастанып жүрген әкемнің халі нашарлап кетіпті. Келсем, ағаш үйіміздің іші сұп-суық, әкем әрең жатыр, кірпігі әрең қимылдап жатыр. Бауырларымнан үйдің іші неге суық, неге от жақпағансыңдар десем, әкем рұқсат етпепті: мен қалада жүргенде отын бітіп қалса, үйдегілер қиналады деген ғой.

Көпшілікке пайдалы бола ма деп анам Фарзана айтып кеткен бір өсиетін назарға ұсынбақпын.
Көп балалы отбасы, әкем аурушаң шақта анам қатты науқасқа ұшырап, қайтыс болатынын білді ме, бір ақылын айтып кетті: «Дағдарыс, дағдарыс деп уайымдай берудің қажеті жоқ. Үйдің жанынан ертеңгі-кеш қолдарың боста үлкен асхана салып алыңдар. Еңбек ақыларың аздау болса, қосымша табыс көзі»,-деді. Ұзақ созып не керек, қазір сол асхана сол ақ жүрек анамның кең пейілі арқасында керегімізге жарап отыр. Ауылдағылар арзан бағасына қызығып, осында той-домалағын, туған күндерін өткізіп, қонақтарын қабылдап жатады. Ризалықпен бергендерін аламыз. Ата-анамыз сұрамшақтатпай  өсірді ғой. Жүрегім сыздап анамды аңсағанда көзіме жас іркіледі.

Неке қию, мәйітті жерлеу, құран-қатым рәсімдері азаматтарымыздың көпшілігіне таныс. Бұлай дейтініміз, тереңдеп білмейтіні көбіне-көп туған-туыстары қайтыс болып, оларды жерлеп барып, қайғылары біртіндеп тарқай бастаған уақыттар да ғана түсінетіндер баршылық екенін жасырмай-ақ қояйық. Сондықтан қысқаша қайырар болсақ, еске алу жәйіттері баршаға мәлім дер едік. Адамның бойында бір жылы сезім болса, ол-өткенді еске алу... Бұл жайында да «Мұхамади» мешіттінің табалдырығын аттап, сұрақтарыңызға жауаптар алсаңыздар, ұғымдарыңыз молая түсетініне сенімдімін.