Қожамжар шешен жасының ұлғайған шағында Қаражан деген ауылдас, замандасымен бірге Қаратаудың күнгей бетіндегі Керегетас ығында отырған Момынқұл деген күйеу баласының аулына жолы түсіп, ат басын бұрады. Таздар Момынқұлдың келіншегі Сүлгетай Қаражанның қызы еді. Оның аты Базар болатын. Екі бірдей төркіні келген қыз қуанышы қойнына сыймай оларды қарсы алады. Оншақты жасқа келіп қалған Сарыпбек деген жиені «Нағашылап», олардың атын байлайды. Момынқұл тынбай еңбектенетін орта шаруа кісі болатын. Дереу бір қойын сойып оларға қызмет етеді. Дастарқан үстінде өткен-кеткен әңгіме айтылады. Біреулердің әдепті балалары енді біреулердің есерсоқ, әдепсіз ұл-қыздары сөз болады. Сонда Қожамжар шешен:
Есерсоқ болса ұл жаман,
Есуас болса қыз жаман,
Татымсыз болса тұз жаман,
Ерімесе мұз жаман,
Асу бермес құз жаман,
Табаннан өткен свз жаман,
Тамшы өтсе үй жаман,
Шер тарқатпас күй жаман,
Сөзді ұқпас ми жаман.
-деп, бір термелеп тастаған екен.
|
