Аз өмір қараңғы үйдің шамындайсың,

Қуарсаң алма ағаштың бағындайсың.

Тумақ жоқ бір өлген соң екі қайта,

Басына миуа жеміс салынбайсың.

Дүние сонда сынап секілденіп,

Қолыңнан суға кеткен сабындайсың.

Үзіліп мәуең пісіп жақындауда,

Егіннің басып жүрген бауындайсың.

Егерде күнің жетіп ажал келсе,

Желіден үзіп алған қауындайсың.

Секілді ақсақ елік жеткізбейді,

Дүние қуып жүрген сағымдайсың.

Өткенді өмір ойлап, үлкенді ойлап,

Әл кетіп өлеріңе қайғырмайсың.

Онан да осы бастан сыйласып өт,

Өлген соң бір-біріңе табылмайсың.

(Омарқұл мен Табияның айтысынан. Жазып алған С. Керімбеков)