 Қоңырқай үстелімнің үстінде ежелгі әдетім бойынша жаңадан әкелінген газеттерді қарастырып отыр едім, шаштары желбіреп күлім қағып немерем Рәзия жетіп келді. Қуанышында шек жоқ секілді. Кішкентай ғана сұқ саусақтарымен маңдай тісі жақты нұсқап: «Ата, аузыма қарашы, түсіп қалды»,-деді жымыңдап. Шынында бірнеше күн бойы босап жүрген бір тісі түсіп қалыпты. Оның солқылдап тұрғанын үйдегілеріміздің бәріміз көріп, жанына батып ауырмасын ойластырып, жан-жақтан «кеңес» бергенбіз: «Қозғама. Өзі әрі-бері қозғалып, босағанда қалай түсіп қалғанын білмейсің»,-дегенбіз. Айтқанымыз келгені ме, әлде қалай, біз де бір тұңғыш рет жеңіл мәшине сатып алған кісілердей қуандық.
Мұның мән-жайына да сондай кеңірек тоқталып жүрміз әлсін-әлі. Мәселен, келесі күні келінім Маржан: «ұйқыдан оянғанымызда менен бұрын төсегінде отырып маған: «мама, мә, түсті» деп түскен тісін ұстатты, кішкене дорбама салып қойдым, ескерткішке» деген...
Енді, міне, тағы бір қуанышқа кенеліп отырмыз. Рәзияның папасы Кемел компьютер алдында отырған еді, бір сәт бәрімізді дүрліктірді. Өскемен қаласындағы нөмір қырық үшінші мектепте әзірлік тобында сабақтардың аяқталуына байланысты салтанатты жиын өткен. Соны пленкаға түсіріп алыпты балалар, қалың оқушылар ішінде «Молдаван биін» билеп өзіміздің Рәзия жүр. Көңілді, бірақ: «түскен тісі көрінбейді»,-деп қарқ болдық...
Құдай қуаныштан айырмасын, тіл-көзден сақтасын дейміз.
М. Күркебайұлы
Фото: Новый регион
|
