Сыйқым елінде бір байдың үлкен баласы ұрдажық даңғазалау екен. Көрші ауылдың өзі сұлу, ақылды қызын алмақ болады. Тәрбиелі қыз оның нетіне қарсылық жасап, өзін аулақ ұстап жүреді. Бір жолы оңашада қызды ұстап алып, мойнына қыл шылбырды салып, буындырмақ болады. «Шылбырыңды тарт әрі, мойнымның қытығы бар» депті сонда қыз өжеттеніп.
Осы оқиға ауылға тарап кетеді. Жігіт әкесі намысқа тырысып Төлеге келеді. Бай қыздың қалай болған күнде де баласының тұзағына түсетінін айтады.
-Қыз тілімен түйілген түйінді, балаң тісіңмен шеше алмайды,-депті сонда шешен.
|
