Сайранханның еске алуын оқып, өз әкемнің о дүниеге аттанар сәтін ойыма алып, ұзақ қамыққаным есіме оралды. Ауылда жұмыс болмай, осы Өскеменге келіп, іздеген жұмысымды жаңа тауып арпалысып жүргенімде, енді орналасам ба дегенде  үйден суық хабар жетті. Науқастанып жүрген әкемнің халі нашарлап кетіпті. Келсем, ағаш үйіміздің іші сұп-суық, әкем әрең жатыр, кірпігі әрең қимылдап жатыр. Бауырларымнан үйдің іші неге суық, неге от жақпағансыңдар десем, әкем рұқсат етпепті: мен қалада жүргенде отын бітіп қалса, үйдегілер қиналады деген ғой.