Жасы сексенге жақындап қалған өзіміздің ауылдың тұрғыны–жалғызілікті Мәлике апамыз мені көрген сайын әлжірей қарап, бетімнен сүйсіне сүйіп бір сөзін қайталай беретін: «Айналайын-ай, әкең Оразымбет сені көрген сайын есіме түседі. Ана бір қиыншылық жылдары отынға ағашты қысты күні Алтай таулары жақтан түсіретін. Омбы қар. Қиын кез еді. Біздің үйдің тұсынан өткен сайын бір бөренесін тастап кететін... Марқұм-тәуір-ақ мейірімді еді»,-деп сыртымнан елжірей қараған күйі қала беретін...
Кейін білдім... Кейбіреулер қайырымдылықты өмір бақи ұмытпайды екен.
М. Ақсайұлы.
Қатонқарағай ауданы.
|
