Қақсалбай күзде ел аралау сапарынан қайтып келе жатып, Мүзлипа қыздың үйіне әдейі бұрылып, қонуға "сөйлес қып" ат үстінен:
Жоқ еді бұл ауылға таныстығым,
Кім білер Баянауыл алыстығын.
Сыпайы жолаушымыз, рұқсат керек,
Бірің шық сөйлесуге жарықтығым,-
депті. Сонда Мүзлипа:
Түседі қонақ таңдап үйді байқап,
Түнгі ұры басынғанын кетер жайпап.
Түс деуге қой өрісте, жылқы жонда,
Ұйытулы айран да жоқ берер шайқап.
Қақсалбай:
Әзілмен айтқан сөзді теремісің,
Жүдеген түрімізді көремісің?
Түн қатып тоңазыған жолаушымыз,
Құрт езіп бір-екі аяқ беремісің?
Мүзлипа:
Қиылса қызыл ағаш қын болады,
Қонақты қуса бойға мін болады.
Атынан түспей бұрын құрт сұраған,
Жолаушы әкімсінген кім болады?
Қақсалбай:
Таныдым: Мүзлипа қыз-ау деймін,
Төрт аттың сортаң жерде ізі-ау деймін.
Болғанда сіз-Қуандық, біз-Сүйіндік,
Жігіті Жанғазының біз-ау деймін.
Мүзлипа:
Сөйлеген Қақсалбайдай ақын шығар,
Еліңде мені де айтып атым шығар.
Көп тұрып талдырдыңдар аттың белін,
Енді үйге кірулерің мақұл шығар,-
деп серіні үш жолдасымен қонақ етіп аттандырыпты.
Қ. Биғожин
|
