Кеңіп отыр...
Шөтік шолжың баласын,Дереу шақырып алды да,-Ей, қазір мектепке барасың.Ойының қанды ма,осылғыр?«Ертіп кетеміз» десіп,Сабақтарың тосып жүр.Көзім ашылар ма еді,Мойныңды жұлып,Қолыңа берсем,-деді.Ал, баласы тіксініп,
сәл кемсеңдеді:-Ойыным қанды ғой,Бірақ барғым келмей тұр.-Неге?-Автоматым далада қалды ғой.-Автоматта басың қалсын!Үндемеген сайын БіздіӘбден бізді басынғансың.Мектепке бару-Жігіт болудың алғашқы табалдырығы,Мұғалімге ұнамайдыОқушының жаман қылығы.Бұл кейпіңменЕшкімге де жақпайсың,Сонда ертең біздіҚалай асырап-сақтайсың?-Деп сөз соңын жұмсақтап еді.Бала батыл сөйледі,Әйтпесе, көзінің жасы бұршақтап еді:-Асыраймын әлбәттә,Магазинде немене,Сіздер жейтін тамақ қалмап па?-Бәсе, міне балам асырайды,Жігіт болғаның, міне, осы,Ал айта ғой,-Деп Шөтекең ерінінеҚұйып қойды насыбайды.-Нан, қант, шай әкелемін,Ет, жұмыртқа, май әкелемін.Шетінен ішіп жейсіңдер,Сосын:«Рахмет, балам», дейсіңдер.-«Ойбай-ау, ішіп-жегенді айтып барасың.Сонда ақшаны
қайтіп табасың?-Өзіңізден алмайым ба?-Мен бере ме екенмін?Жұмыс істе, барып комбайнға!-Әлі кішкенемін ғой,Жүргенде құлап қалмайым ба?-Әйтеуір ақша тапсаңшы.-Жұмысқа күйім келмесе,Елді алақан ашып, алдайым ба?***Шөтік қарқ-қарқ күліп, кеңіп отыр.Өйткені, бармақтай балаАдымын ашырмай жеңіп отыр. |
