Көрмейтінің жоқ екен тірі болсаң,
Қайтер едім, білмеймін, ірі болсам,
Күндіз-түні ауылым кетпейді естен,-
Қиын екен білдірмей іштей солсаң.
Қалың гүл етектегі қурағандай,
Атырап, түгел маңай, суалғандай,
Бір кездегі мектебім құлазып тұр,-
Жүрегімді аязбен суарғандай.
Күн шығар қабырғасы үңірейіп,
Мен тұрмын қарап оған меңірейіп,
-Отынға қысты күні ұрлап жаққан,-
Сондықтан қалды, міне, сүмірейіп.
Жұрт сөзі жүрегімді сыздатты әбден,
Айырылып қалыпты барлық сәннен,
Бір кезде шаршағанда әкем марқұм,-
Отырушы еді осы тұста алып сәл дем.
Өйткені өзі бастап тұстастары,
Ешқандай рұқсатсыз іс бастады,
Болашақ сәби қамын ойлап олар,-
Арттарына осындайлық із тастады.
Ауылдағы алғашқы мектеп еді,
Анамдар, кілең әйел, әктеп еді,
Бұл жайлы шала-пұла білген біздер,-
Он жыл оқып, көңіліміз көктеп еді.
Есік алды гүл еді, маңайы–тал,
Қалмапты біреуі де, бар ма амал?!
Аулағырақ тұратын шоқ теректер,-
Арасынан соғатын қоңыр самал.
Апыр-ау, енді қазір, самал да жоқ,
Кемістікті түзетер амал да жоқ,
Деп тұрғанда күйзеліп іштей өзім,-
Түсіндім, алдайтұғын заман да жоқ...
Енді бүгін жаңа мектеп салынбақшы
Сонымен бұл «бөгет те» алынбақшы.
М.Күркебайұлы
|
