"Мұхамади" мешітіне келіп жүрген көз таныс қариялардың бірі намаздан кейін, үйіне қайтар алдында орындыққа тізе бүгіпті. Есік алдында жалғыз отырған Асқар ақсақалдың ойланыңқы жүзін көріп, себебін сұрастырдық:
-Менімен жасты, биыл жетпістің сегізіне аяқ басқан ауылдағы Кенжехан деген бала кездегі жолдасым қайтыс болыпты. Бәріміз де о дүниелікпіз ғой, ақ өліммен кетсе, ештеңе емес-ау, оқыс кеткен екен. Сондай жақсы адам еді. Күндіз-түні жұмыстан бір қол үзбейтін.
Кіші ұлы, келіні, екі немересімен бірге ауылдан оны-мұны шаруаларымен аудан орталығына келіп, қайтып бара бара жатқанда бір дөңестен төмендегенде, тізгін кіші баласының қолында екен, шегілген аттың қамыты босап кетіп, асауырақ неме, әлденеден үркіп дес бермей, дөйдалаға тұра қашқанда Кенжехан арбаның үстінен тастақ жерге құлап түседі, өзі науқас, содан ауруы асқынып, ауруханада төрт ай жатып, ақыры көз жұмған екен. Әйтеуір, ұлы, келіні немерелері аман қалыпты. Ауру-сырқауға шалынбаған бұрынғы қайратында болса, жүрер алдында қомыт-сайманын өзі тексеріп алар ма еді деймін де. Кім білсін, елде пешенесіне жазылғаны осы ма? Әйткенмен, сақ болған жақсы-ақ қой! Өзін көрмеген соң не дейсің енді? Ойланасың да қоясың,-деді ақырын күрсініп.
Қарияның пікіріне келіспеске болмас. Бұл шағын оқиғадағы және басқа да осындай жәйіттерде есімдердің өзгертіліп жазылатынын сайт оқушыларынан жасырудың қажеті жоқ шығар. Туған-туыстарының көңіліне келіп қалар деген ой ғой…
М. Төктебайұлы
|
