Ертеде ел қыдырған саудагерлер қазақтан жалға үш түйе алыпты. Сөйтсе әлігінің екеуі жуас та, ал бірі бақырауық боп шығыпты. Әбден мазалары кетіп жүрген саудагерлер Тұрлымбетке кезіккенде:
-Ай, қазақ, мына түйе неге бақыра береді, тілін білесің бе?-деді.
-Білемін,-дейді Тұрлымбет.
-Білсең айтшы, бір шапан берейін,-дейді саудагер.
Сонда Тұрлымбет:
Аш иттей қыдырған сен бір кезбе,
Үстіме таудай қылып арттың бөзді.
Тынысымды алдырмай жүргізесің,
Тұра қалсам ұрасың басқа, көзге.
Құтылсам осы қудан, уа құдайым,
Шалқақтап жүрер едім жапан түзде!-
деп тұр.
Мұны босат та маған шапаныңды бер,-депті.
|
