Өзім түгілі, дәрігерлердің өзі аң-таң болды
-Ғарышқа ұшып, аман-есен елге оралған соң туған жерге бардым. Қарқаралы халқының маған деген ықыласында шек жоқ. Содан Шайтанкөлге келдік. Суды көрдім де, әй-шәйға қарамай, гүмп етіп қойып кеттім. Бір жағынан, туған жерге деген сағынышым болса, екіншіден, көлде жүзбегелі көп болыпты. Ертеңіне денемде түймедей-түймедей жаралар қаптап кетті. Дереу дәрігерлер қарай бастады. Жақпаған майы жоқ. Бірақ бәрі пайдасыз. Ақырында Алматыдан бір-ақ шықтым. Жараның жазылар түрі жоқ. Бір күні түс көрдім. Түсімде ақ киімді, ақ сақалды бір ақсақал «Әй, Тоқтар! Сен менімен амандаспадың ғой!» деді де, ғайып болды. Сонымен дәрігерлердің қарсылығына қарамай, асығып Қарқаралыға қайта келдім. Келе сала «Ассалаумағалейкум!» деп амандастым. Бір түн түнедік. Түсімде өткендегі ақсақал риза кейіпте тұр екен деймін. Бір кезде сол кейіппен үсті-бас
...
Толығымен (Подробнее)»
| |
